ΚΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΨΥΧΗ Νο4ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ

Μπορεί να άργησε να δώσει τις απαντήσεις με χίλιες προφάσεις και δικαιολογίες αλλά όταν παίρνει φόρα ο φίλος Θ.Ερμείδης είναι χείμμαρος καυστικός δεικτικός με μεγάλη αίσθηση χιούμορ.
Απολαύστε τις απαντήσεις διαβάστε τις απαντήσεις σαν διήγημα πρόκειται για καταγραφή γεγονότων καθημερινών μπορεί για κάποιους να είναι υπερβολή όχι για μένα που τον γνωρίζω κοντά 6 χρόνια και ξέρω πως δεν λέει τίποτα παραπανίσιο και προπάντων

κανένα ψέμα.


1 Γιατί σε Ακαδημία
μπάσκετ και όχι σε άλλο άθλημα.
Παιδικό όνειρο
του μπαμπά που δεν έγινε
πραγματικότητα και μέσω του
παιδιού βγαίνουν τα απωθημένα ?

- Παιδικό όνειρο του μπαμπά, που δυστυχώς δεν έγινε πραγματικότητα, για λόγους που δεν είναι της στιγμής. Όχι όμως «απωθημένο». Μπάσκετ, γιατί εκτός όλων των άλλων, είναι το πιο θεαματικό ομαδικό άθλημα. Αν σε έναν αγώνα μπάσκετ, σκοράρουν οι δυο ομάδες από 120-200 και βάλε πόντους, καταλαβαίνει κανείς, ιδίως αυτός που το παρακολουθεί ζωντανά και όχι από την TV, ότι δεν «βαριέται», όπως θα «μπαϊλντιζε» σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα με τελικό αποτέλεσμα 0-0, 1-0, 0-1, 1-1 κ.ο.κ.

Με διαφορά μακριά, 2ο το βόλλεϋ.

Ήταν επιλογή και των δύο παιδιών μου, τα οποία θεωρώ ότι έχουν ταλέντο, με την βοήθεια όμως και των γονέων (η αλήθεια πάντως είναι, ότι δεν τους πήγαμε και σε κανα άλλο άθλημα και δεν καμαρώνω γι’ αυτό…).

Πάντως τα παιδιά φαίνεται να το’ χουν στο DNA τους το μπάσκετ.

Μη γελάτε!! Σοβαρολογώ!!

Έχω όνειρα γι’ αυτά τα παιδιά, ακόμη και για τους προπονητές τους, όπως τους έχω ήδη πει (ξέρει τι εννοώ, ο κόουτς «Κ» ) …

2 Έγινε έρευνα για να
καταλήξετε στην συγκεκριμένη
Ακαδημία?

- Όχι, καθόλου, από κάποιο γνωστό, δεν θυμάμαι καν ποιος ήταν, το προπονητήριο ήταν κοντά στο σπίτι, βόλευε, κι έτσι ξεκίνησε στην αρχή για πλάκα και εξελίσσεται σε κάτι σαν «όνειρο», όσο αυτό θα κρατήσει, για όλους, παιδιά – γονείς.

Όπως εξάλλου μου λέει συχνά και πολύ εύστοχα, ο κόουτς «Κ» (Ιωαννίδης) «…α ρε Ερμείδη, βρήκες το ελιξήριο της νεότητας»

Λοιπόν, ζούμε κι εμείς οι γονείς, με τα παιδιά μας ένα όνειρο και να είστε βέβαιοι, ότι θα το γευτούμε ως το «μεδούλι», όσο βέβαια το θέλουν και τα παιδιά. Μετά, δεν ξέρω, θα δούμε, έχει ο Θεός ….. κλπ κλπ..
Πάντως θυμάμαι τις πρώτες φορές που πήγε στην προπόνηση ο μεγάλος μου, δεν είχε καθόλου αθλητικό στυλ, έτρεχε στο γήπεδο σαν «μπαλαρίνα». Μ’ έπιασε μαύρη απελπισία!

Στην αρχή ήθελα να τον πάρω και να εξαφανιστούμε, να μην ξαναπατήσουμε το πόδι μας σε οτιδήποτε είχε σχέση με μπάσκετ.

Όταν με ρωτούσαν, δεν με ξέραν τότε, αν αυτός είναι ο γιος μου, τους έδειχνα την μάνα του, δίπλα μου και καθάριζα. Έμενα μόνος με τον πόνο μου.. Λάθος μου βέβαια, γιατί η συνέχεια με διέψευσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο..

Πόσο γρήγορα «ξεπετάχτηκε» ο μπαγάσας, ούτε εγώ, ούτε κι ο ίδιος του, πιστεύω, το κατάλαβε. Έβαλε το κεφάλι κάτω, δούλεψε σα σκυλί, πήρε μπρός και το μυαλό (κυρίως αυτό), απέκτησε μια φανταστική για την ηλικία του αντίληψη στο παιχνίδι, και τώρα πλέον μετά από 6 χρόνια, δεν χορταίνω «να τον κοιτάζω μοναχό του στο παρκέ και κάτι να παθαίνω..» (Σαββόπουλος, για τους αδαείς). Βέρος άσσος, με εξαιρετικό χειρισμό και «κουμάντο» και στα δύο χέρια, άμυνα, πάσα, σουτ και διείσδυση, κάτι μου λέει όμως ότι μπορεί εξίσου και δυάρι…

Βέβαια δεν έλειψαν και οι διακυμάνσεις, ακόμη και συγκρούσεις, σε όλη αυτή διαδρομή, γιατί αφενός εγώ τελικά, κάνοντας εκ των υστέρων την αυτοκριτική μου και βέβαια με το πέρασμα του χρόνου, αποδείχθηκε ότι ήμουν πολύ ανυπόμονος (είχε τελικά πολύ δίκιο ο κόουτς «Κ», όταν μου έλεγε ότι βιάζομαι αδικαιολόγητα), ενώ ο Πάνος, πολύ εγωιστής για να αποδέχεται τις όποιες – όχι πάντα κόσμιες – παρατηρήσεις μου.

Τέλος όμως καλό, όλα καλά, αφού, αποδείχθηκε ότι η σχέση μας τελικά ήταν και είναι πολύ δυνατή για να την σκιάσουν οι κάθε λογής ιδιοτροπίες μας (κυρίως δικές μου) και πλέον συνεννοούμαστε με κλειστά μάτια..

Ο μικρός Μήτσος πάλι, τι να πω, φαίνεται τα βρήκε έτοιμα από τον μεγάλο και μπήκε κατευθείαν στο νόημα… Αυτόν τον προόριζα για δυάρι, αλλά από ότι φαίνεται κι αυτός θα γίνει ένας εξαιρετικός πλέι μέικερ, με γρήγορα, δυνατά πόδια, γερό κορμί, πολύ καλή πάσα για την ηλικία του, και ένα απίθανο τζαμπ σουτ (από τεχνικής άποψης). Το περίεργο μ’ αυτόν είναι ότι, αν και δεξιόχειρας σε όλα του, σουτάρει με το αριστερό (όπως και στο ποδόσφαιρο). Ίσως αυτό να βγει τελικά σε καλό, αφού καταφέρνει και μπερδεύει τους πάντες: ντριμπλάρει με το δεξί, λέι απ κάνει και με τα δύο χέρια, σουτάρει όμως με το αριστερό.

Άντε να βγάλεις άκρη…

span style="font-weight:bold;">3 Πόσα χρόνια
πηγαίνει το παιδί σου στην
Ακαδημία είσαι
ευχαριστημένος?


- Ο μεγάλος μου, ο Παναγιώτης (γενν. 1998) πηγαίνει έξι χρόνια (φέτος είναι ο 6ος χρόνος του). Ο άλλος, ο Δημήτρης (μπασκετικά «Μήτσος» γενν. 2000) πηγαίνει τέσσερα χρόνια (φέτος είναι ο 4ος χρόνος του).

Είμαι σχετικά ευχαριστημένος. Μπορούν όμως να γίνουν περισσότερα (οράτε αναλυτικά κατωτέρω – απάντηση στην 5η ερώτηση).


4 Θέλεις να περνάει
την ώρα του εκεί και να αθλείται
ή
περιμένεις το κάτι παραπάνω?

- Πρώτα απ’ όλα, να περνάνε καλά τα παιδιά, (γιατί όχι κι εμείς;), να μάθουν το ευ αγωνίζεσθαι, να σφυρηλατήσουν καλούς χαρακτήρες, μαχητική καρδιά, ομαδικό πνεύμα, δυνατές φιλίες, να φτιάξουν δυνατά και υγιή κορμιά (υπάρχει καλύτερο πράγμα από τον αθλητισμό;) και δευτερευόντως να αναπτύξουν, όσο γίνεται το ταλέντο τους. Κι επειδή το μπάσκετ, μοιάζει να είναι η «ζωή τους» (μακάρι να μην πέφτω έξω), θεωρώ ότι πριν από όλα και όλους, τα ίδια τα παιδιά περιμένουν το «κάτι παραπάνω».

Και για να μην κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου, κι εμείς οι γονείς, ομοίως..

Αν έρθει, καλώς να έρθει – ονειρεμένη ζωή – αν όχι, τι να κάνουμε, τουλάχιστον προσπαθήσαμε, θα ζήσουμε όμως κι έτσι..

Τώρα που το ξανασκέφτομαι όμως, αλλάζω γνώμη: Είμαι σίγουρος ότι κάτι καλό θα βγει από όλη αυτή την «γιορτή», που ζούμε όλοι τρεις φορές την εβδομάδα (πολύ δεν είναι και μάλιστα σε περίοδο οικονομικής κρίσης και κρίσης αξιών;)

Τώρα, το πόσο μεγάλο θα είναι, αυτό αλήθεια δεν το ξέρω, κι ούτε μπορώ να το προβλέψω…

Τώρα όμως που το ξανασκέφτομαι, λίγο καλύτερα, αλλάζω και πάλι γνώμη (τι διάολο, δημοκρατία έχουμε, δεν μπορούμε να αλλάζουμε γνώμες;): Σίγουρα κάτι μεγάλο θα βγεί, δεν γίνεται αλλιώς, το βλέπω στα μάτια των παιδιών, στις καρδούλες τους, στις ψυχούλες τους, στην εσωτερική (και εξωτερική) σπίθα που εκπέμπουν τα κορμιά τους και σε λίγο καιρό θα γίνει φωτιά, λάβα που θα «κάψει» τις αντίπαλες ομάδες….

Αμάν τι λέω ο άρρωστος!

Εντάξει, πήρα φόρα και παρεκτρέπομαι. Είπαμε να αστιευτούμε και λίγο. Ζωή χωρίς χιούμορ, τι να την κάνεις..

Όμως αλλάζω γνώμη και πάλι, όπως έχω κάθε δικαίωμα: Δεν αστιεύομαι καθόλου. ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ!!!

ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ!!

Και δεν υπερβάλλω καθόλου!

(Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε).

Γίνεται αντιληπτό φαντάζομαι ότι την έχουμε την δόση μας οικογενειακώς με το μπάσκετ – μέχρι και τον παππού τον ανάπηρο, τον βάζουν οι αθεόφοβοι να σουτάρει στο σπίτι, όπου έχουμε κλειστό γήπεδο μπάσκετ (το’ χετε δει σε πολλά διαμερίσματα;) και στο οποίο έχουν γίνει φοβερά ματς με όλους μας και με κάτι σκορ 150-140, άσε δε τα καρφώματα, «σπασίματα μέσης», θέαμα ΝΒΑ και βάλε… (ευτυχώς οι «από κάτω» είναι φίλοι – καλοί άνθρωποι, να φανταστείτε, άμα δεν μας ακούσουν καμιά μέρα – σπάνιο έως απίθανο – σπεύδουν να μας χτυπήσουν την πόρτα ανήσυχοι, μήπως πάθαμε τίποτε, άλλοι στην θέση τους θα μάζευαν υπογραφές για να μας διώξουν από την πολυκατοικία, (και) γι’ αυτό τους αγαπάμε και μας αγαπούν…).

Τα καλοκαίρια ιδίως, κάθε απόγευμα χτυπιέμαι κι εγώ με τα 119,99 – μόνο - κιλά μου, μαζί τους και το φχαριστιόμαστε όλοι μαζί (πολλές φορές και η εξίσου ταλαντούχα μάνα τους). Γενικώς ακόμη και στις βόλτες μας, όπου βλέπουμε μπασκέτα σταματάμε και παίζουμε οικογενειακώς (πάντα υπάρχει μια μπάλα μαζί μας, για κάθε ενδεχόμενο).

Για να πάρετε μια γεύση για την τρέλα των γιών μου με το μπάσκετ, θα σας πω τι συνέβη με το «All Star» που έγινε φέτος στην Ξάνθη.

Για μήνες πριν, ξυπνούσαν και κοιμόντουσαν με μια και μοναδική έγνοια: να δουν από κοντά τα ινδάλματά τους, κυρίως τον Διαμαντίδη. Ούτε κουβέντα δεχόντουσαν, για το ενδεχόμενο να μην το καταφέρουμε, το κλάμα έπεφτε σύννεφο…

Έτσι ξεκινήσαμε έναν αγώνα δρόμου βδομάδες πριν, να βρούμε αρχικά εισιτήρια – να’ ναι καλά ο κόουτς «Δ» - να χρυσοπληρώνουμε τις στολές του ΠΑΟ με το όνομα «ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ», από την μπουτίκ του Παναθηναϊκού (τι ντροπή! Εγώ ένας βέρος Παοκτσής, να κάνω την ανάγκη φιλοτιμία και να συνωστίζομαι στην πράσινη μπουτίκ – αλλά τι να κάνουμε, ας όψεται ο κ. Διαμαντίδης) να τρέχουμε δεξιά και αριστερά στην παραζάλη του τριημέρου των εκδηλώσεων, σα μεθυσμένοι μπας και πετύχουμε κανέναν από δαύτους κλπ, κλπ.

Έπρεπε να με βλέπατε παραγεμισμένο (σαν μουλάρι φορτωμένο στον ανήφορο) με κάμερες, φωτογραφικές μηχανές, μπάλες, στυλό, χαρτιά για αυτόγραφα και άλλο αρχειακό υλικό, να κόβω χιλιόμετρα μαζί με την γυναίκα μου και τα παιδιά φυσικά, από το Αμοιρίδειο, στο ξενοδοχείο όπου κατέλυσε η αποστολή του «All Star», και τούμπαλιν, να ρωτάω σα χαζός τους ανθρώπους του ξενοδοχείου «μήπως φάνηκε ο κύριος Διαμαντίδης», «μήπως κανένας άλλος, Παπαλουκάς, Βασιλόπουλος, έστω Μπατίστ, ότι βρίσκεται εύκαιρο τέλος πάντων;»

Αλλά που να τους βρεις αυτούς…. Όσο τους είδατε εσείς, άλλο τόσο τους είδα κι εγώ από κοντά…(με εξαίρεση το πρωί του Σαββάτου που ήταν κάποιοι από αυτούς σε καφέ - μπάρ της πόλης, μοίρασαν αυτόγραφα και βγήκαν κάποιες φωτογραφίες, κατά τα λοιπά, «ήλθαν, είδαν και απήλθαν»)

Να’ ναι καλά ο Κόουτς «Δ» (Παναγιωτόπουλος), που κινητοποίησε κόσμο και κοσμάκη (τον Φίλιππα τον Συρίγο κ.α.) και κατόρθωσε ο μεγάλος μου να βγεί μια φωτογραφία με το είδωλό του, τον Διαμαντίδη, πριν την έναρξη του παιχνιδιού!

Μέσα στον πανζουρλισμό, κοντέψαμε να χαθούμε μεταξύ μας. Πάλι καλά, γιατί αλλιώς δεν μας έβλεπα καθόλου καλά…

Τέλος πάντων, βγήκε η ρημάδα η φωτογραφία, υπέστη την απαραίτητη επεξεργασία κι έτσι από τότε, κάθε φορά που ανοίγω τον υπολογιστή μας στο σπίτι, βλέπω δίπλα στον βλοσυρό σχετικά κ. Διαμαντίδη, το φωτεινό προσωπάκι του γιου μου να χαμογελά και να λάμπει, γεμάτος ευτυχία και ικανοποίηση (ανείπωτη πραγματικά)…

Εκτός βέβαια από την φωτογραφία, ο μικρός βρήκε την ευκαιρία να του δώσει κι ένα γράμμα. Και τι γράμμα.. Τι να σας λέω τώρα.. «Κατάθεση ψυχής» και άλλες τέτοιες κοινοτοπίες, είναι πολύ λίγες για να περιγράψουν το μεγαλείο της στιγμής… Εγώ που το διάβασα, δεν άντεξα και βούρκωσα!

Άνοιξε ο Πάνος την καρδούλα του κι έβγαλε ό,τι καλό και αγνό έκρυβε μέσα της και το’ κανε δώρο, χωρίς να χρωστά σε κανένα, έτσι, μονοκοπανιάς στο είδωλό του, με την παράκληση και την κρυφή ευχή, κάποια μέρα να του τηλεφωνήσει για να τα πούνε οι δυό τους… Ακόμα περιμένει…

Το κλάμα που’ ριξε δεν περιγράφεται…

Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, αυτοί δεν προλαβαίνουν από τους αγώνες, τις προπονήσεις, τις μετακινήσεις κλπ, ούτε τις οικογένειές τους να δουν, έχουν χιλιάδες θαυμαστές και θαυμάστριες, να του εξηγάμε τα αυτονόητα. Τίποτα αυτός. Εκεί! «Άλλο αυτά, και άλλο εγώ που τον έχω κορώνα στο κεφάλι, ξυπνάω και κοιμάμαι με την εικόνα του στο μαξιλάρι μου και την αφίσα του πάνω από το κεφάλι μου», απαντούσε μονότονα με τον παιδικό – αφελή - αυθορμητισμό του.

Τέλος πάντων, από όλη αυτή την εμπειρία, τουλάχιστον διδάχθηκα καλά ένα πράγμα: Όσο μεγάλος και να γίνεις (πετυχημένος, με λεφτά, δόξα, λαμπερά αυτοκίνητα, ωραίες γυναίκες και τα ρέστα), πρέπει να βρίσκεις πάντα τον χρόνο – και την διάθεση βέβαια – να δίνεις και λίγη σημασία στις παιδικές ψυχούλες, να ανταποκρίνεσαι βρε αδελφέ, όσο μπορείς. Πώς γίνεται να μην «αγκαλιάζεις» αυτά τα παιδιά, που με τόση λαχτάρα και προσμονή σε περίμεναν, να σε δουν, να σε αγγίξουν, να σου μιλήσουν και «σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά, όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα» (α ρε Διονύση ανυπέρβλητε..), αυτό πραγματικά αδυνατώ να το κατανοήσω…

Ξέρω, ότι δικαιολογίες υπάρχουν πολλές (βαρύ πρόγραμμα ένεκα πρωταθλητισμού, όχι μόνο εγχώριου, αλλά και ευρωπαϊκού, προπονήσεις προετοιμασίες, τραυματισμοί – χτύπα ξύλο – κλπ), αλλά στο χέρι όλων αυτών των αστέρων είναι να βρουν λίγο χρόνο και διάθεση να δώσουν και κάτι από την ψυχή τους στα παιδάκια του κόσμου…

Πάντως να είστε σίγουροι, ότι κάπως έτσι θα κοιτάξω να σκέφτονται τα παιδιά μου: Όσο μεγάλοι παίκτες και αν γίνουν (που θα γίνουν, τι διάολο, τζάμπα τρέχουμε;), θα γίνουν σίγουρα «άνθρωποι» πριν από όλα και θα βρίσκουν πάντα τον χρόνο και την διάθεση, να αλλάζουν δύο κουβέντες και με τα παιδιά που θα τους θαυμάζουν και θα τους έχουν πόστερ στα δωμάτιά τους κι έτσι να τους δίνουν λίγη χαρά….

Έστω και τώρα, όμως - ποτέ δεν είναι αργά - αν πέσει στα χέρια σου Δημητράκη (Διαμαντίδη), αυτό το κείμενο, κάνε ένα τηλεφώνημα 6936525068, δεν θα σου κοστίσει πολύ, απεναντίας θα’ ναι το ωραιότερο δώρο που έχεις χαρίσει ποτέ σε παιδί. Θα το θυμάται ο γιος μου, μέχρι τα βαθιά του γεράματα και θα το διηγιέται με καμάρι όχι μόνο στους συμπαίκτες, συμμαθητές και φίλους του, αλλά στα παιδιά και τα εγγόνια του!!! Και μην ξεχνάς: κάποτε ήσουν κι εσύ παιδί και είχες και συ τα δικά σου «είδωλα». Και συ λαχταρούσες να ακούσεις μια καλή κουβέντα από το στόμα τους. Και που ξέρεις, κάποτε μπορεί να ζητάς εσύ αυτόγραφα από τον Πάνο, για τα παιδιά σου. Γι’ αυτό λοιπόν, σήκωσε απλά το τηλέφωνο, χτύπα τους αριθμούς αυτούς και ζήτα τον Πάνο….

Μετά από αυτά θέλετε κι άλλα για να καταλάβετε, τι σημαίνει το μπάσκετ για τους γιους μου;

Ορίστε λοιπόν.

Τους ρωτάς «που θέλετε να πάμε το σαββατοκύριακο;» σου απαντάνε «στο γήπεδο, σε αγώνα μπάσκετ», εννοώντας τα μάτς που δίνει κάθε δεύτερο Σάββατο η ομάδα της πόλης μας (Α2) και δεν χάνουν αγώνα για αγώνα – και μάλιστα μετά το ματς τρέχουν στους παίκτες για κουβέντα, μετά αρπάζουν τις μπάλες, με τον άλλον τον τρελό, τον Άλεξ, αρχίζουν τα μονά και δεν φεύγουν αν δεν φύγουν όλοι οι άλλοι και βασικά οι υπεύθυνοι του γηπέδου και δεν σβήσουν στο τέλος τα φώτα (καμια μέρα θα μας σιχτιρίσουν) - αλλά και άλλα ματς που δίνουν άλλλες τοπικές ομάδες και κυρίως η δική μας (ΑΣΠΙΔΑ).

Τους ρωτάς «τι δώρο θέλετε για Χριστούγεννα, Πάσχα, γενέθλια, γιορτές κλπ;» σου απαντάνε «μια μπάλα μπάσκετ, την καλύτερη (σ.σ. και φυσικά την ακριβότερη εννοείται)»

Τους ρωτάς «πάω για εφημερίδα, θέλετε κάνα περιοδικό;» σου απαντάνε «το All Star».

Τους ρωτάς «θέλετε να δούμε κανένα DVD σαν οικογένεια;» σου απαντάνε «να δούμε καναν αγώνα (μπάσκετ, εννοείται και κατά προτίμηση της Εθνικής με τις τόσες επιτυχίες – έχουμε όλες τις εκδόσεις και σειρές που κυκλοφόρησαν – αυτόν μάλιστα τον αγώνα με τους Αμερικανούς στο Παγκόσμιο της Ιαπωνίας, πρέπει να το είδαμε όλοι μαζί, πάνω από είκοσι φορές)».

Τους ρωτάς «που θέλετε να πάμε μετά την προπόνηση;» σου απαντάνε «να πάμε να παίξουμε μπάσκετ».

Περιττό να αναφερθεί ότι στην σχετική ερώτηση «τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», απαντούν και οι δυο με μια φωνή «μπασκετμπολίστας»

Καλά ρε παιδιά, κι όταν δεν παίζετε μπάσκετ, τον ελεύθερο χρόνο σας, με τι θα ασχολείστε, κανα εναλλακτικό χόμπυ; Σωστά μαντέψατε: «ΜΠΑΣΚΕΤ».

Κι άμα τους ρωτήσεις «ποιον θέλεις να μοιάσεις όταν μεγαλώσεις» (κλασσική ελληνική, πλην όμως βλακώδης, ερώτηση) δεν θα σου πουν «τον μπαμπά» ή την «μαμά» (κλασσική ελληνική, εξίσου βλακώδης ως υποβολιμιαία, απάντηση) θα σου πουν, χωρίς δεύτερες σκέψεις, «τον Διαμαντίδη»!!

Φοβάμαι καμιά φορά να τους ρωτήσω, αν τους αρέσει καμιά κοπέλα στο σχολείο, ή αυτό που ρωτάγαν οι παλιότεροι – και δεν αποφεύγεται ακόμη και στις μέρες μας – «ποιαν θέλεις να παντρευτείς όταν μεγαλώσεις;»…

Άρχισα πραγματικά να προβληματίζομαι και να αναρωτιέμαι, μήπως να τα πηγαίναμε σε κανά γιατρό, να τα δεί – και μας μαζί;

Μήπως η κάτάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο;

Δεν ξέρω τι να πω… Δεν θα’ θελα πάντως τα παιδιά μου να μην έχουν και άλλα ενδιαφέροντα. Και για να σοβαρευτούμε λίγο, και πέρα από τις ανωτέρω προφανείς υπερβολές - και βέβαια εμφανώς με δόσεις χιούμορ - είμαι σίγουρος ότι θα έχουν και καλή πνευματική εξέλιξη, είναι ήδη «άριστοι μαθητές» και πρωτεύουν στο σχολείο, αλλά πρωτίστως – κι αυτό είναι που μας ενδιαφέρει περισσότερο από όλα τα άλλα και καμαρώνουμε γι’ αυτό - είναι «καλοί χαρακτήρες», όπως μας διαβεβαιώνουν οι δάσκαλοί τους, και όλα δείχνουν ότι θα γίνουν αυτό που έλεγαν και οι γονείς και παππούδες μας «καλοί άνθρωποι» (η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν έχω πολύ χρόνο για όλα αυτά, αλλά ας είναι καλά η ακούραστη, εκπαιδευτικός στο λειτούργημα, μάνα τους (και παιδικός μου έρωτας) – «Λιάνα τ’ ονομά της το μικρό», όπως έλεγε κι ο Νιόνιος (Σαββόπουλος) σε ένα τραγούδι του από το «Περιβόλι του τρελλού» - μ’ αυτό κατάφερα και τα φτιάξαμε για πρώτη φορά στην Β’ Λυκείου, εν έτει 1982 ή 83, δεν θυμάμαι ακριβώς – και νόμιζε η κακομοίρα, ότι οι στίχοι είναι δικοί μου, με πέρασε για ποιητή, τρελάθηκε, ξέρετε πως αρέσουν στις γυναίκες αυτά – ποίηση, λουλούδια, φεγγάρια και τα ρέστα… Εσάς δηλαδή, δεν θα σας συγκινούσαν οι στίχοι «…για πες μου μήπως ξέρεις γι’ αυτήν που σου μιλώ, (ΛΙ)άνα τ’ ονομά της το μικρό, τη βλέπω κατεβαίνει, στέκεται στο σκαλί και χάνεται για πάντα στου κόσμου τη βουή….- νότες κλπ»)

Τώρα θα μου πείτε, τι μας νοιάζουν εμάς όλα αυτά τα οικογενειακά σας και θα έχετε κάθε δίκιο. Έτσι όμως μου’ ρθαν και τα’ γραψα! Τι να κάνουμε δηλαδή; Να τα σβήσουμε; Κρίμα κι ο κόπος που’ κανα για να τα γράψω… Να σπάσουμε λίγο και την μπασκετική μονοτονία βρε αδερφέ!!

Πώς κάνεις έτσι;

5 Είσαι
ικανοποιημένος από την δουλειά
που γίνεται στην
Ακαδημία που
πιστεύει ότι μπορεί να
βελτιωθεί έκανες προτάσεις
πρότεινες λύσεις και αν ναι
εισακούστηκαν?

- Σχετικά, είμαι ικανοποιημένος, μπορεί όμως να βελτιωθεί ακόμη περισσότερο και μάλιστα μετά από 6 χρόνια μπάσκετ, στους εξής, κατά την ταπεινή μου άποψη, τομείς:

Α) Περισσότερες προπονήσεις την εβδομάδα και με μεγαλύτερη διάρκεια (1,5 ώρα τουλάχιστον – τα παιδιά όταν τελειώνουν την τωρινή προπόνηση, τότε είναι πραγματικά «ζεστά» και θέλουν μισή ωρίτσα ακόμη να το φχαριστηθούν και να ξεδώσουν – δεν είναι τυχαίο που τελειώνοντας τα περισσότερα από αυτά, δεν φεύγουν και μπερδεύονται για αρκετή ώρα με τα παιδιά του επόμενου τμήματος, δείχνοντας ότι ακόμη «πεινάνε», δεν χόρτασαν…). Τουλάχιστον 4 προπονήσεις την εβδομάδα, και ένας αγώνας το Σαββατοκύριακο. Στο τέλος κάθε προπόνησης, θεωρώ ότι θα πρέπει να εξοικονομούνται τουλάχιστον 15 λεπτά για «διπλό». Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να ξεδίνουν, βρε αδερφέ, και τα παιδιά, από την σκοτούρα του σχολείου, των μαθημάτων, φροντιστηρίων κλπ

Β) Αγώνες. Θεωρώ ότι σε αυτές ιδίως τις ηλικίες και μετά από 6 χρόνια εκμάθησης του μπάσκετ, τα παιδιά έχουν πραγματικά ανάγκη και από έναν αγώνα εβδομαδιαίως, κατά προτίμηση φυσικά το Σαββατοκύριακο, οπότε και ξελαφρώνουν από την καθημερινή ρουτίνα και άγχος των σχολικών υποχρεώσεων. Κι αυτό για πολλούς λόγους, όπως: Για να κάνουν πράξη αυτά που διδάσκονται στην διάρκεια της προπονητικής εβδομάδας, για να δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους απέναντι σε αξιόμαχους αντιπάλους, αλλά κυρίως για να «εκτονώνονται», για να χαίρονται το ΠΑΙΧΝΙΔΙ – παιδιά είναι εξάλλου (και μεις το ίδιο!), αν δεν φχαριστηθούν (και μεις μαζί τους…) τώρα το παιχνίδι, πότε θα το κάνουν;

Κι αν δεν υπάρχουν ισάξιες, κατά το δυνατό, ομάδες από άλλα τμήματα, ή άλλες ομάδες της πόλης μας, ή ακόμη και άλλους νομούς, τότε μπορούν να παίζουν μεταξύ τους. Δόξα τω Θεώ, κάθε τμήμα έχει κοντά στα 20 παιδιά. Μπορούν κάλλιστα να κάνουν μεταξύ τους, αυτό που λέμε «οικογενειακό διπλό» ή ακόμη να γίνονται μίξεις δύο τμημάτων, με τρόπο ώστε να προκύπτουν ισάξιοι αντίπαλοι. Προτιμότερο από το να γίνονται κάποιοι ανούσιοι αγώνες, που δεν τους χαίρεται κανείς (παιδιά, προπονητές, γονείς…). Για τα παραπάνω επιπλέον (ώρες και προπονήσεις) φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι από εμάς, θα αποδεχθούν και την ελάχιστη αναπροσαρμογή του μηνιάτικου…

Γ) Μετά από 6 χρόνια μπάσκετ, θεωρώ ότι η συγκρότηση και κατάρτιση των τμημάτων θα πρέπει να γίνεται με μεγαλύτερη προσοχή, ήτοι: 1. Τα τμήματα, καλό είναι να γίνονται πιο ολιγομελή, με όριο τα 15 - 16 παιδιά. Κι αυτό γιατί με τρεις ωριαίες προπονήσεις την εβδομάδα είναι πολύ δύσκολο οι προπονητές να παρακολουθήσουν, όσο θα ήθελαν, (και) την ατομική εξέλιξη (συν, πλην) του κάθε μικρού αθλητή – παίκτη και έτσι να τον βοηθήσουν, όπου κρίνουν ότι χρειάζεται.

2. Τα τμήματα, καλό είναι να γίνονται πιο ομοιόμορφα. Κι εξηγούμαι: Είναι, πιστεύω, ιδίως σε αυτές τις μικρές ηλικίες, απαγορευτικό σε μια ομάδα – τμήμα, να υπάρχουν παίκτες – αθλητές δύο ή και τριών «διαφορετικών ταχυτήτων». Αυτό δεν κάνει καλό ούτε στους ικανούς, ούτε στους λιγότερο ικανούς, για ευνόητους λόγους (είναι γεγονός ότι έτσι οι «καλοί» δεν μπορούν να γίνουν καλύτεροι, αλλά ούτε και οι «λιγότερο καλοί», μπορούν να βελτιώσουν τις αδυναμίες τους και να γίνουν καλύτεροι – πολλές φορές μάλιστα, απογοητεύονται και κινδυνεύουν να τα παρατήσουν…)

Δ) Γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει να δοθεί μεγαλύτερο βάρος και έμφαση στην ατομική τεχνική, παρά σε συστήματα (άλλωστε πιστεύω ότι τα συστήματα, σε αυτές τις ηλικίες, είναι περισσότερο για να «κρύβουν» τις ατομικές αδυναμίες των αθλητών, παρά για να συμβάλλουν στην βελτίωσή τους). Οι προπονητές θα πρέπει να εξηγούν με περισσότερη έμφαση, σε κάθε προπόνηση και σε κάθε αθλητή, τα λάθη του και τις αδυναμίες του, τι πρέπει να προσέξει για να διορθωθεί και βέβαια κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, ακόμη και των ασκήσεων να υποδεικνύουν τα λάθη και τις παραβάσεις (πχ φάουλ, βήματα κλπ).

Νομίζω ότι τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες, πρέπει πρωτίστως να μάθουν καλά όλα τα «βασικά» του αθλήματος, όπως ντρίμπλα, σουτ, πάσα, άμυνα, προσποίηση, κίνηση χωρίς τη μπάλα, ξεμαρκάρισμα, αιφνιδιασμός, μπασίματα, ριμπάουντ) και μετά θα έρθουν και τα υπόλοιπά, σε μεγαλύτερες ηλικίες, όπως συστήματα, τα οποία εξάλλου θα σπάζουν αργότερα οι αντίπαλοι. Με άλλα λόγια πιστεύω, ότι θα πρέπει να ενθαρρύνουμε περισσότερο τους μικρούς αθλητές, να παίρνουν περισσότερες πρωτοβουλίες, να τρέχουν στο ανοιχτό γήπεδο, να πιέζουν για το κλέψιμο, να πηγαίνουν στον αιφνιδιασμό, στο coast to coast, να τελειώνουν τις φάσεις με δύναμη και θράσος, να έχουν ποικιλία στις κινήσεις τους, να έχουν το κεφάλι σηκωμένο για να βλέπουν ανά πάσα στιγμή, γήπεδο, συμπαίκτες και αντιπάλους, και να κάνουν – γιατί όχι; - ακόμη και την φανταιζί ασίστ… Κι ας μην τα καταφέρνουν πάντα. Αρκεί που προσπαθούν να κάνουν κτήμα τους όλα τα παραπάνω, βασικά, κατά την άποψή μου. Τώρα πρέπει να τα μάθουν αυτά. Και πρέπει να τα μάθουν καλά. Όχι αργότερα. Αργότερα θα είναι αργά..

Και να σας πω την αμαρτία μου; Τα ίδια τα παιδιά δείχνουν να χαίρονται το ελεύθερο (ας το πούμε έτσι με μια λέξη και με κίνδυνο να παρεξηγηθώ) μπάσκετ, ενώ φαίνεται να τους απωθεί η ιδέα της οργανωμένης επίθεσης μέσα από κάποιο σύστημα.

(Ξέρετε, δεν τα μπορώ και πολύ τα σοβαρά και τεχνικά θέματα, κατά βάθος με κουράζουν αφάνταστα κι ας φαίνεται να συμβαίνει το αντίθετο, γι’ αυτό ας κάνουμε ένα διάλειμμα για διαφ… συγγνώμη, για λίγη πλάκα ήθελα να πω: Άραγε, να είναι τυχαίο ότι το μόνο σύστημα που μου άρεζε μικρός ήταν το «run and gun» με τις γνωστές βέβαια παρενέργειες, καθώς όταν δεν έπιανε – όπως συνέβαινε ενίοτε και πολύ συχνά, για να μην πω σχεδόν πάντα - γινόταν εξ αντικειμένου και ανάγκης «gun and run»; Βέβαια και κλείνω την παρένθεση, είναι γνωστά και τα άλλα συστήματα που εμπνεύστηκα (τρομάρα μου) με το φτωχό μου το μυαλό, σε συνεργασία και με τη βοήθεια του φίλου μου, του Μήτσου του Χατζηαντωνίου (παρεμπιπτόντως, απίστευτο ταλέντο ο γιος του Άλεξ, θα αφήσει εποχή) και προσπαθώ να εμφυσήσω στους προπονητές τους, ευτυχώς, Παναγιά μου, χωρίς επιτυχία, και είναι από φιλολαϊκά και απλοϊκά, έως πανεύκολα, όπως το «σύστημα πλημμύρα», το «πίσω γορίλλες και σας φάγαμε», ή το άλλο – δεν είναι ακριβώς δικό μου, αλλά την βασική ιδέα την πήρα από τον Αλέφαντο – «ορμάτε παλικάρια μου, λιοντάρια, τίγρεις κλπ»).

Άραγε τώρα που ξαναδιαβάζω το κείμενο που γράφω, είναι υπερβολική η απορία που μου γεννήθηκε, έτσι ξαφνικά, όπως λέει και ο ποιητής Ρέμος: πόσες παρενθέσεις μπορούν να χωρέσουν μέσα σε μία παρένθεση; Ο τυχερός που θα απαντήσει σωστά, θα μπει στην, κληρωτίδα και κερδίζει μμμμ…… μια μπάλα μπάσκετ (άντε πάλι παρένθεση – είδατε, κατευθείαν το βρήκα το δώρο, τι εύκολη που μας κάνει την ζωή μας αυτό το μπάσκετ – σαν το ultrex, ένα πράμα!).

Τέλος τα αστεία, προς το παρόν πάντως, και επιστροφή στα τετριμμένα.

Ε) Πρέπει επίσης να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση στον ψυχολογικό τομέα των παιδιών. Κι εξηγούμαι: Εκτός από την καθοδήγησή τους, για να βελτιώσουν τις όποιες αδυναμίες τους, την κριτική και την επίπληξη, όπου είναι ανάγκη, πρέπει να δίνονται και τα «μπράβο», όταν χρειάζεται, και τα παιδιά τα αξίζουν. Γιατί είναι παιδιά, κοιτούν στα μάτια τον προπονητή, που γι’ αυτούς είναι κάτι όχι μόνο σαν δάσκαλος, αλλά σα Θεός, και περιμένουν την επιβράβευση και την «καλή κουβέντα» όταν τα καταφέρνουν καλά, και όχι μόνο, αλλά και όταν απλά προσπαθούν, όχι πάντα επιτυχώς. Από αυτή την επιβράβευση θα αντλήσουν δύναμη, όρεξη και κίνητρο για να καταβάλλουν ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια.

Αυτά τα ολίγα είχα σκόρπια στο μυαλό μου (σε πρώτη φάση, με επιφύλαξη για περισσότερα στο μέλλον), παρακολουθώντας έξι χρόνια ανελλιπώς τις προπονήσεις κι είχα την ευκαιρία να τα «βγάλω από μέσα μου», βάζοντάς τα, η αλήθεια είναι, για πρώτη φορά, σε μια υποτυπώδη σειρά και τάξη, με μοναδικό γνώμονα να συμβάλλω κι εγώ, πάντα καλοπροαίρετα, με τις όποιες ασήμαντες δυνάμεις, ιδέες και σκέψεις μου, στην βελτίωση των πραγμάτων.

Δεν διεκδικώ το αλάθητο, μπορεί κάλλιστα να σφάλλω σε κάποιες από τις παραπάνω σκέψεις μου (πιθανώς και σε όλες), πιστεύω όμως, ότι τουλάχιστον, με αυτή την πρωτοβουλία, δίνεται μια ευκαιρία για να ανοίξει ο διάλογος, με μια γόνιμη ανταλλαγή απόψεων. Σκόρπια, από δώ κι από κει τα περισσότερα από αυτά, τα είπαμε μέσες άκρες, αλλά στο «πόδι», καθώς οι ώρες και το πρόγραμμα των προπονήσεων είναι τόσο σφικτά δομημένο, που δεν μας δίνεται ο χρόνος και η ευκαιρία για πιο σοβαρές συζητήσεις στο γήπεδο. Πάντως, με χαρά να δεχθώ τις γνώμες των ειδικών και είμαι έτοιμος να πεισθώ για τις όποιες λανθασμένες και σε κάθε περίπτωση αποσπασματικές σκέψεις μου.

Δεν φιλοδοξώ να εμφανισθώ ως «ο έξυπνος» και «ο καταρτισμένος», ξέρω ότι πολλές φορές κατά το παρελθόν, ήμουν επιεικώς απαράδεκτος και ουκ ολίγες φορές γινόμουν γραφικός, παριστάνοντας «τον προπονητή της εξέδρας». Θέλω όμως να εξιλεωθώ και δράττομαι της ευκαιρίας να εξομολογηθώ, ότι δεν το έκανα εσκεμμένα, αλλά έτσι μου «έβγαινε», παρά τις προσπάθειές μου για το αντίθετο, εντελώς αυθόρμητα και φυσικά (σα να έπαιζα εγώ, μέσα από τα κορμιά των παιδιών μου), ίσως εξαιτίας (και) του μεσογειακού μου ταπεραμέντου (λέμε και καμιά χαζομάρα, είχαμε ώρα εξάλλου).

Στα σοβαρά τώρα, θα μου πείτε, ότι όλα αυτά είναι φτηνές δικαιολογίες και θα έχετε δίκιο. Γι’ αυτό νιώθω την υποχρέωση και χαρά συνάμα, τώρα που μου δίδεται η κατάλληλη ευκαιρία, να ζητήσω, έστω και αργά, μια συγγνώμη.

Άλλωστε πιστεύω ότι είναι εμφανές από την φετινή παρουσία μου, ότι καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες για να μην «ανακατώνομαι σε ξένα χωράφια» και ταπεινή μου άποψη είναι ότι βελτιώνομαι συνεχώς.

Γι’ αυτό λοιπόν μη με προκαλείτε!!!

Δεν θέλω και πολύ, δεν το’ χω σε τίποτε να αφήσω «τον παλιό κακό Ερμείδη», να βγει από μέσα μου (ως άλλο «κτήνος»).

Και τότε, ωιμέ…..

(Προφανώς γίνεται αντιληπτό ότι αστειεύομαι….ε;)



6 Τι ρόλο παίζουν οι
γονείς στην εποχή μας για να γίνω
πιο
κατανοητός αν σταματήσουν να
πληρώνουν σταματήσουν να κάνουν
τον ταξιτζή θα
υπάρχει τίποτα?
- Μετά από όλα τα παραπάνω, παρέλκει η απάντηση στην ερώτηση αυτή. Με δυο λόγια όμως, θα πω ότι οι γονείς παίζουν πολύ βασικό κι ενεργό ρόλο στην ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα πλάθουν «καθ’ εικόνα και ομοίωση».

Αυτά θα αποφασίσουν αν θέλουν να ασχοληθούν περαιτέρω με το μπάσκετ, ή οτιδήποτε άλλο… Εμείς ότι κι αν αποφασίσουν (μακάρι να είναι το μπάσκετ) θα είμαστε στο πλευρό τους…
Κι αν αυτό που επιλέξουν, το θέλουν μέσα απ’ την καρδιά τους, τότε θα γίνει…

Α! Ξέχασα να σας πω ότι με τα παιδιά μας, εμείς οι γονείς είμαστε τα καλύτερα φιλαράκια, κάνουμε την καλύτερη (και λίγο τρελούτσικη, αλήθεια είναι) παρέα και όταν παίζουμε (πολύ συχνά) του δίνουμε και καταλαβαίνει..

Το καλύτερο από όλα είναι ότι εκτός από εμάς, απολαμβάνουν την σχέση μας αυτή, μέσα από την καρδιά τους, τα ίδια τα παιδιά!

7 Πως φαντάζεσαι την
ιδανική κατάσταση για να μην
υπάρχουν
τα παραπάνω προβλήματα?

- Πάλι τα ίδια θα λέμε;

«…έχω απαντήσει ήδη…. Άλλη ερώτηση..»

Αυτό που απέμεινε ασχολίαστο είναι ότι τις ημέρες της προπόνησης, δηλαδή τα απογεύματα της Δευτέρας, Τρίτης, Παρασκευής και τα πρωινά του Σαββάτου και Κυριακής, τα περιμένουμε όλοι, παιδιά και γονείς, πώς και πώς και τα διασκεδάζουμε, όσο δεν φαντάζεστε.. Ιδίως όταν έχουμε αγώνες και ταξιδάκια, περνάμε όλοι «ζάχαρη»!

Εκτός των άλλων, αρκετοί γονείς, κυρίως (και φυσικά) άνδρες, προπονητές, γίναμε φίλοι, μια καλή παρέα, με ζεστασιά, χιούμορ, πειράγματα και γενικώς βάλαμε έτσι λίγο «αλατοπίπερο» στις προπονήσεις – κάθε άλλο παρά ρουτίνας - κατά την διάρκεια της εβδομάδας.

Και μια κι ο λόγος για «αλατοπίπερα» και άλλα συναφή, τι θα γίνει επιτέλους; Έτσι θα την «βγάζουμε» συνέχεια, ξεροσφύρι, με κανα καφέ, κανά φυστίκι, το πολύ – πολύ, καμιά μπουγάτσα;

Άντε βρε αχαϊρευτοι, γονείς (δε βαριέσαι, άντε και οι μητέρες) και προοπονητές, τόσες ταβέρνες έχει η Ξάνθη.

Δεν πάμε σε καμιά, να πιούμε καμιά μπριζόλα, να φάμε και κανά κρασί;

Πέρασαν τόσα χρόνια!

Νισάφι πια!

Κάλλιο όμως αργά, παρά ποτέ..

Να’ στε βέβαιοι ότι θα το χαρούν με την ψυχή τους και τα παιδιά, ιδίως αν γίνει Σαββατοκύριακο!

Τα παραπάνω μπορούν άνετα να εκληφθούν από τον κάθε ενδιαφερόμενο, κι ως ανοικτή πρόσκληση – πρόκληση για τα περαιτέρω…

(Το πιάσατε το υπονοούμενο;)

Υ.Γ. 1. Εγώ, από όσο καταλάβατε, δεν είμαι για σύντομες, λιτές, περιεκτικές απαντήσεις και «τρέχα γύρευε». Κοινώς δεν μ’ αρέσουν τα λίγα λόγια..

Πολλά και καλά. Άλλωστε αυτή είναι η δουλειά μου…

Δυστυχώς!!!!!

Υ.Γ. 2. Σωστά μαντέψατε!!

Λάθος δουλειά κάνω. Άλλη δουλειά ήθελα να κάνω….αλλά είναι πολύ αργά!!!

Υ.Γ. των Υ.Γ.

Τουλάχιστον δεν θα αφήσω τα παιδιά μου να κάνουν τα ίδια λάθη με εμένα, γι’ αυτό είμαι σίγουρος…
Υ.Γ. ΤΕΛΙΚΟ

Είδατε τι θυσίες κάνω επί του θέματος, έ;

Όχι για μένα…

Αλλά για τους γιους μου και φυσικά την…

Φουκαριάρα την ΜΑΝΑ τους!!

(Α, ρε γυναίκα, μ’ άρεσε που ήθελες - εδώ και χρόνια το σκεφτόσουν και με ζάλιζες συχνά πυκνά – και μια κορούλα – μπασκετμπολίστρια (τι άλλο;).

Πώς θα γίνει, δεν μας είπες όμως…

Γιατί αυτά, απ’ όσο θυμάμαι, από μακριά δεν γίνονται..

Ε; Τι λές; Γίνονται;

Εμ, δεν γίνονται!!!

Άντε να συγχρονιστούμε και λίγο. Αλήθεια τι κάνεις το Σαββατοκύριακο; Συγγνώμη, ξέχασα έχεις (και συ) μπάσκετ!!

Υ.Γ. ΤΕΛΙΚΟ 2

Α… και μην ξεχάσουμε την διατροφή του μεγάλου μας, μπας και βάλει κανα γραμμάριο.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ξέχασα να σας πω, ότι ο «δρόμος για την δόξα», δεν είναι πάντα στρωμένος με ροδοπέταλλα, ενίοτε υπάρχουν και κάποια αγκαθάκια, όπως το ότι ο μεγάλος είναι πολύ αδύνατος και δεν του αρέσει και πολύ το φαϊ. Θα μου πείτε, «ουδέν κακό αμιγές καλού», αφού ο μικρός τέτοιο πρόβλημα δεν έχει και ούτε φαίνεται ότι θα τον απασχολήσει στο μέλλον.

Πάντως, γενικώς τα παιδιά μας μοιάζουν μεταξύ τους τρομερά, σαν «δυο σταγόνες νερό» που λέμε, με κάποιες ανεπαίσθητες και εξαιρετικά δυσδιάκριτες διαφορές, όπως π.χ. ότι ο μεγάλος «τρώει για να ζει», κατά τα πρότυπα της λεπτεπίλεπτης μαμάς, ενώ ο μικρός «ζει για να τρώει», στα χνάρια του ανεκδιήγητου μπαμπά…

Επ’ αυτού όποιος έχει καμιά ιδέα, ευχαρίστως να την συζητήσουμε, γιατί αν δεν βάλει ο μεγάλος κανα κιλό, πάπαλα τα όνειρα για αθλητισμό σε υψηλό επίπεδο κλπ….

Για αρχή πάντως, η προταση για την ταβέρνα, καλή μου ακούγεται….

Υ.Γ. ΤΕΛΙΚΟ (πιο τελικό δεν γίνεται)

Άργησα πραγματικά να απαντήσω στο ερωτηματολόγιο, αλλά τι να κάνουμε, δουλειές και άλλες υποχρεώσεις δεν μ’ άφησαν να ανταποκριθώ ενωρίτερα, όπως θα ήθελα. Ευτυχώς που αρρώστησα (!), έμεινα λίγες μέρες στο σπίτι και βρήκα λίγο χρόνο για να καταπιαστώ…