ΜΠΑΣΚΕΤ και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Είναι πια αποδεκτό πως το μπάσκετ και πιο ειδικά η εθνική ομάδα μπάσκετ ή καλαθοσφαίρισης στην συνείδηση του φίλαθλου κόσμου έχει τον χαρακτηρισμό «αγαπημένη».
Και πώς να μην είναι μετά τις τόσες χαρές που έδωσε και έχει ακόμη να δώσει μεσούσης του Ευρωμπάσκετ που τα σημάδια δείχνουν πως θα έχει το λιγότερο μια καλή πορεία.
Μεγάλο το στοίχημα με τις αλλαγές σε προπονητή από τον Π.Γιαννάκη στον Γ.Καζλάουσκας.
Αλλαγή στυλ τακτικής νοοτροπίας και πολλά άλλα μετά από κάθε αλλαγή.
Αλλαγές και πολύ σημαντικές είχαμε και στο δυναμικό της ομάδας είτε μέσω τραυματισμών είτε από αποχωρήσεις.
Είναι δύσκολο να βρεις αντικαταστάτες της ποιότητας ενός Παπαλουκά Διαμαντίδη Βασιλόπουλου.
Το κατά πόσο οι προσθήκες των νέων παικτών θα λειτουργούσαν ήταν ένα και είναι ακόμη στοίχημα παρά τα πρώτα θετικά σημάδια .
Κάθε φορά που κάποιοι παίκτες που με την ικανότητα τους έδιναν το αγωνιστικό στίγμα μιας ομάδας αποχωρούσαν μαζί τους έκλεινε και ένας κύκλος.
Πάντα θα πρέπει να γίνει αλλαγή στον τρόπο παιξίματος μιας ομάδας και όχι να βρεθεί ο παίκτης που είναι στο ίδιο στυλ με τον αποχωρήσαντα .
Και αυτό είναι λογικό γιατί στην περίπτωση της εθνικής δεν υπάρχουν παίκτες του στυλ Παπαλουκά για να μπορέσει να καλυφθεί το κενό τους οπότε μοιραία πάμε σε αλλαγή τακτικής.
Φαίνεται το στοίχημα το κερδίζουν καταρχήν οι παίκτες που αποτελούν τώρα την ομάδα αφού μόνο το βάρος των επιτυχιών της δημιουργεί πίεση στους νυν παίκτες στο να αποδείξουν την δική τους αξία και την συνέχεια των επιτυχιών αυτής.
Το προσωπικό τους ίματζ θα δεχθεί μεγάλο χτύπημα αν δεν σταθούν ικανοί συνεχιστές.
Υπάρχει και αυτό φαίνεται υπόβαθρο στο Ελληνικό μπάσκετ τέτοιο που μπορεί πάντα να συντηρεί επιτυχίες και διακρίσεις τόσο σε ομαδικό όσο και σε επίπεδο εθνικών ομάδων είναι πολλά τα ταλέντα που βγαίνουν κάθε χρόνο από τις ακαδημίες τους μικρούς συλλόγους τόσο που μπορούμε να πούμε πως το μπάσκετ ταιριάζει στην σωματοψυχική δομή του Έλληνα .
Μια χώρα τόσο μικρή σε πληθυσμό να συντηρεί πλήθος επιτυχιών στο άθλημα.
Όχι δεν γίναμε ακόμη πάλε ποτέ Γιουγκοσλαβία όπου το άθλημα είχε καλλιεργηθεί σε βάθος από την παιδική ηλικία αλλά φαίνεται πως κάτι τέτοιο θα είναι πολύ εφικτό σύντομα.
Το όλο πρόβλημα είναι η αντιμετώπιση του αθλήματος από την επίσημη πολιτεία και την ανεπίσημη αλητεία των ΜΜΕ που μέσα από το παιχνίδι των οπαδικών στρατών και των διαφόρων εντύπων «14 αθλητικές καθημερινές εφημερίδες με κύριο θέμα το ποδόσφαιρο» θέλουν να προβάλουν τα «δίκαια» του εκάστοτε φύλαρχου προέδρου της ομάδας τους.
Παραθέτω μια φράση του Φ.Συρίγου «Αν το ποδόσφαιρο είχε τις επιτυχίες του μπάσκετ πόσες μέρες θα έγραφαν οι αθλητικές εφημερίδες» .
Μια δική μου σκέψη λέει όμως ίσως να είναι και καλύτερα που δεν ενδιαφέρεται τόσο η πολιτεία γιατί ένα κλικ παραπάνω να έφερνε και διάφορους τυχάρπαστους που μόνο σκοπό έχουν μέσω της όποιας προεδρίας πολιτικά και οικονομικά «διαπλοκή» συμφέροντα. Μένοντας σε αυτή την κατάσταση και με δεδομένο τον τρόπο σκέψης των πολιτικών και των ποδοσφαιροπαραγόντων να είναι καλύτερα που οι τύχες του αθλήματος είναι σε πέντε τρελούς και συνάμα ρομαντικούς ανθρώπους.
Αυτή είναι και η πραγματικότητα μια δυσάρεστη όμως κατάσταση με πολλά αδιέξοδα και προβλήματα .
Προβλήματα που όσο μένουν άλυτα διογκώνονται και φέρνουν και καινούργια..
xanthibasket