Τι θέλουμε τελικά από τα παιδιά ?????

Τελείωσε η πρώτη αγωνιστική του παιδικού πρωταθλήματος για την Β΄ φάση και τα συναισθήματα  που άφησε πίσω της είναι κάτι μεταξύ αναμονής και προβληματισμού για το θέαμα που δεν βλέπουμε αλλά και προσπάθειας εύρεσης εξήγησης .
Διαβάζω το σχόλιο στο επίσημο σαιτ της Ασπίδας για το παιχνίδι που κάνει λόγω για μια
"ανεξήγητη νευρικότητα που δείχνουν οι παίκτες της. "
Ακόμη καλύτερα εξηγεί ποιός είναι ο σκοπός της .

Διαβάστε :"Η ομάδα μας εμφανίστηκε με μεγάλο άγχος, κάτι που προβληματίζει τον προπονητή μας που ψάχνει τρόπους να αποβάλλει την αδικαιολόγητη πίεση που νιώθουν κάποιοι παίκτες. Άλλωστε μοναδικός στόχος αυτής της ομάδας ήταν, είναι και θα παραμείνει, μέσα από την διαδικασία του παιδικού πρωταθλήματος, να μάθει να παίζει καλό μπάσκετ, τίποτα περισσότερο"
Πιστεύω ότι εδώ είναι η ουσία ....
Μέχρι τώρα η ομάδα που έπαιρνε την πρώτη θέση ήταν η Ένωση.
Τώρα δικαίως ή αδίκως κρίνετέτο μόνοι σας.
Από την μεριά θα έλεγα πως ίσως την χρονιά 2010-11θα μπορούσε να περάσει και ο Πανσερ/κός.
Μετά από τρία χρόνια κυριαρχίας της Ένωσης ξαφνικά ανοίγει ο δρόμος και η όρεξη των υπολοίπων ομάδων. Από τον Έβρο με τους Εθνικό-Ολυμπιάδα την Ξάνθη με Ασπίδα και Αρίωνα τον Ν.Σερρών με τους Ικάρους και τέλος στην Καβάλα που για πρώτη φορά αμφισβητήθηκε από τον Αστέρα η παντοδυναμία της Ένωσης.
Η κατάσταση αυτή και οι προοπτικές που ανοίγονται άνοιξαν την  όρεξη για αποτελέσματα σε πολλούς.
Τα αποτελέσματα και οι νίκες έρχονται με το υλικό που έχεις τον τρόπο που παίζεις και εντέλει με την ικανότητα της κάθε ομάδας. Μόνο που δεν γίνεται πάντα έτσι. Δεν χρειάζεται δηλαδή η κάθε ομάδα να παίζει καλό μπάσκετ να προσφέρει θέαμα απαραίτητα για να κερδίζει. Μπορεί να το κάνει και με 43 πόντους παίζοντας ουσιαστικά άμυνα . Η λογική που κυριαρχεί είναι να φάμε τα λιγότερα παίζοντας άμυνα άμυνα άμυνα ...από ζώνη σε ξύλο και πάλι άμυνα άμυνα ξύλο ζώνη κλπ.
Για την επίθεση εάν οι παίκτες δεν μπορούν να βάλουν εύκολα lay-up εάν έχουν ποσοστά ευστοχίας σύμφωνα με τις θερμοκρασίες που επικρατούν είναι δευτερεύον ζήτημα. Δεν είναι και κακό να θέλεις την επιτυχία την διάκριση πόσο μάλλον που φαντάζει πιο εύκολο και βατό. Ανθρώπινο και λογικό είναι αλλά θα πρέπει να το δούμε με άλλο μάτι γιατί απλά πρόκειται για παιδικές ομάδες μικρές ηλικίες με παίκτες που μαθαίνουν εξελίσουν αν θέλετε την ατομική τους ικανότητα. Απλά μαθαίνουν τα βασικά του μπάσκετ.

Και για να γίνομαι πιο σαφής σε αυτά που γράφω σύμφωνα με τις δηλώσεις αρκετών προπονητών η πλειοψηφία τους είχε στο πίσω μέρος του μυαλού τους και καλά έκαναν την σκέψη για την πρωτιά μια σκέψη που καλώς ή κακώς και τις περισσότερες φορές κακώς την μετέφεραν σε γονείς παίκτες ακόμη και στον ίδιο την εαυτό τους μέσω ανθυποβολής πως είναι οι καλύτεροι και θα προχωρήσουν και πρωτιές κλπ.
Στην πορεία όταν δεν υπάρχουν βάσεις όλα αυτά καταρρέουν σαν πύργο. Δεν θα μετρήσω εάν η τάδε ομάδα έκανε μια ήττα που δεν έπρεπε και έχασε την ευκαιρία .Θα μετρήσω πως δεν έπαιξε μπάσκετ σύμφωνα με τις ικαν΄τητες των παικτών της δεν πρόσφερε θέαμα δεν το ευχαρίστηθηκαν οι ίδιοι οι παίκτες.
Μετά το τέλος του παιχνιδιού Ασπίδα-Ολυμπιάδα ρώτησα κάποιο παίκτη γιατί ενώ κέρδισαν δεν είναι ικανοποιημένος?
Η απάντηση που πήρα δείχνει την ωριμότητα που εχουν τα παιδιά .
"Είναι παράξενο πως ενώ κερδίσαμε στην έναρξη της δεύτερης φάσης όπου οι ομάδες είναι σίγουρα πιο δυνατές και οι απαιτήσεις μεγαλύτερες δεν νιώθουμε καλά. Σαν ομάδα νιώθουμε πως δεν βγάλαμε στο παιχνίδι αυτό που ξέρουμε και μπορούμε και φαίνεται από την απογοήτευση που νιώθουμε"
Σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια σε όλους τους ομίλους στην πρώτη φάση σκοπός των ομάδων ήταν το αποτέλεσμα.
Ένωση-Αστέρας πρώτο παιχνίδι χαμηλό σκορ και τακτικές για να έρθει το αποτέλεσμα.
Ασπίδα-Αρίωνας και στα δύο παιχνίδια δεν μπόρεσαν να ξεδιπλώσουν τις αρετές τους οι παίκτες των δύο ομάδων. Και να πω ότι δεν υπάρχει υλικό?????
Να φάνε και οι κότες. 
Αλλά υπήρχε τόση νευρικότητα που έσπαγε κόκαλα.

Και ξαναβάζω το ερώτημα ......
Τι θέλουμε τελικά όλοι εμείς προπονητές γονείς (σε αυτούς ανήκω αν και ο φίλος Θόδωρας έχει και την άλλη ιδιότητα) κλπ.
Αποτελέσματα ή να μάθουν να παίζουν μπάσκετ τα παιδιά και κυρίως να χαίρονται κάθε παιχνίδι????????
Ο καλός φίλος Κ.Ιωαννίδης έδωσε την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα.
Ο Σ.Τελούδης το πήγε πιο παρακάτω και έκανε την αυτοκριτική του.
"Φταίμε κυρίως οι προπονητές που ξεχνάμε πως έχουμε να κάνουμε με παιδιά που έχουν τρομερή πίεση από την καθημερινότητά τους (εκπαίδευση)."
Τραγικό παράδειγμα η εφηβική ομάδα της Ασπίδας που  όταν ήρθε ο καιρός για τα δύσκολα η τρομερή πίεση του σχολείου τα τίναξε όλα.
Είχα γράψει πως :
"Για την  πρωτιά στο εφηβικό όλα θα κριθούν περίπου στις διακοπές των Χριστουγέννων"
Δικαιώθηκα δυστυχώς.
Μεγάλο μερίδιο ευθύνης ανήκει και σε εμάς τους γονείς . Δεν φτάνει που τα έχουμε συνεχώς στην πρίζα ,τους έχουμε στερήσει  το παιχνίδι ..την ελευθερία τους γιατί μάλλον εμείς ξέρουμε καλύτερα.
Καλά όλοι οι παιδοψυχολόγοι δεν λένε πως το παιχνίδι μεγαλώνει και διαμορφώνει σωστά   παιδιά?????????????
Δεν φτάνουν όλα αυτά βάζουμε το χεράκι μας και πιέζουμε ακόμη περισσότερο την κακή κατάσταση.
Θέλουμε νίκες ή καλύτερα θέλουμε διακρίσεις μέσω αποτελεσμάτων με κάθε τρόπο.
Και αν δεν έρθουν όλα όπως τα θέλουμε μας φταίνε όλοι οι υπόλοιποι .
Όχι πως όλα τα άλλα τα εξωαγωνιστικά είναι καλά διαιτησίες παραγοντισμοί αλλά και εδώ η ευθύνη ή το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί δεν είναι μικρό.
Δεν ξέρουμε σαν γονείς τελικά τι θέλουμε.
Να γίνουν καλοί παίκτες και όσοι μπορούν να κάνουν τα κάτι παραπάνω.
Να πάρουν πρωτιές με κάθε τρόπο??? Να χαίρονται το παιχνίδι???
Μήπως θα πρέπει να ρωτήσουμε τι θέλουν τελικά οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές τα παιδιά και να ακολουθήσουμε τις επιθυμίες τους???
Θα μου πείτε παιδιά είναι δεν ξέρουν πως να συμπεριφερθούν???
Ενώ εμείς ξέραμε από πολύ μικροί και είχαμε τέτοια ωριμότητα που είναι εμφανής σε κάθε μας κίνηση.
Και στο τέλος τέλος εάν δεν περάσουν σε κάποια σχολή εάν δεν πάρουν το πρωτάθλημα εάν δεν βγούνε πρώτοι σκόρερ εάν δεν είναι οι πρώτοι παίκτες εάν δεν είναι οι ομορφότεροι οι καλύτεροι θα τους κρεμάσουμε ως αποτυχημένους??????
Και για να συνεχίσω αυθαίρετα το σχόλιο του Κ.Ιωαννίδη θα έλεγα πως ο καλύτερος τρόπος να γίνει αποσυμπίεση είναι να τονώσουν πρώτα αυτοί σαν προπονητές το πεσμένο ηθικό των παικτών τους κουβεντιάζοντας μαζί τους ακόμη και όταν είναι κακοί με πολλά λάθη. Είναι άσχημο να έχεις συνεχώς στην πρίζα νέα παιδιά γιατί δεν θα το αντέξουν Μάλλον θα πρέπει αντί για φωνές και γκρίνια που τόση πολύ είδα σε  πολλά παιχνίδια πολλών ομάδων από τους προπονητές και χειρότερα ακόμη να βρίζουν παίκτες γιατί έκαναν ένα λάθος . Το παραπάνω εκεί που ήταν μια μικρή εξαίρεση φέτος κοντεύει να γίνει κανόνας από το σύνολο των προπονητών.
Πιστεύω αντι για μπινελίκι είναι καλύτερο να πιάσεις το παίκτη να του μιλήσεις να του τονώσεις το ηθικό.

Πρώτα αυτό με το μαλακό και μετά να ακολουθήσουν οι επιπλήξεις οι φωνές τα γκάζια.
Και τέλος τέλος εάν όλα αυτά δεν έχουν αποτέλεσμα τότε το καλύτερο είναι να το πάρουν απόφαση όλοι πως δεν γίνεται να πάει παραπέρα η βαλίτσα .
Υπάρχει και κάποιο όριο εξέλιξης απόδοσης σε όλα.
'Άμα δεν μπορείς γίνε χορευτής' "μάθε σκάκι-τάβλι "......
Πως να γίνει αλλιώς αγαπητοί γονείς.
Αν δεν γίνεται το κάτι παραπάνω για χίλιους λόγους γιατί να τραβάνε λούκι τα παιδιά. Απλά είναι τα πράγματα. Στο κάτω κάτω όταν θα μεγαλώσουν θα έχουν να θυμούνται καλές εικόνες από την συμμετοχής τους σε κάποια ομάδα πρωτάθλημα. Αν αντίθετα είναι στην συνεχή γκρίνια και πεσμένο ηθικό θα έχουν και κυρίως χαμηλή έως ανύπαρκτη  αυτοεκτίμηση και είναι εποχή για τέτοια με τόσο σκοτεινό μέλλον γι αυτά??????
Δεν πιστεύω σε ευγενείς άμιλλες του αθλητισμού ούτε πως είναι διέξοδος από άλλες κακοτοπιές που τυχόν θα έπεφταν τα παιδιά. Ο χώρος του αθλητισμού έχει γίνει τόσο βρώμικος με την τόση διαπλοκή που υπάρχει και για τα περί υγείας και κακοτοπιών ......σε αυτόν τον χώρο ευδοκιμούν οι ντόπες   τα στοιχήματα οι αγαπούλες.....
Μπορεί να διαμορφώνει χαρακτήρες μέχρι ενός σημείου αλλά και διαφθείρει εύκολα χαρακτήρες λόγω υπέρμετρου ανταγωνισμού. Είναι πιο πολύ θέμα χαρακτήρα του κάθε παιδιού να αποφύγει κακοτοπιές .
Όχι πως όταν το βλέπουν ως χαρά και παιχνίδι δεν κερδίζουν τα παιδιά . Κερδίζουν και παρακερδίζουν μόνο 'όμως όταν το βλέπουν σαν καθημερινή ευχαρίστηση . Όταν μπαίνουν και σκοπιμότητες χαλάει η συνταγή.
 Είναι η προσωπική μου εκτίμηση τα παραπάνω και ευχαριστώ που κάνατε τον κόπο να διαβάσετε το παραλήρημα ενός γονιού.
Είναι πολύ δύσκολο να είσαι γονιός με λογική και αυτό είναι το ζητούμενο .Είναι ζόρικο να βλέπεις ξαφνικά πως έχεις άδικο και μεγάλο μερίδιο ευθύνης.
Περισσεύει καθόλου φίλοι μου!!!!!!!!!!!