Ασπίδα Γυναικεία ομάδα μπάσκετ

Όταν ξεκινάς να κάνεις ένα αφιέρωμα  πρέπει να ζυγίσεις  το ειδικό βάρος το κατά πόσο το αντικείμενο που θα ασχοληθείς έχει κάποια βαρύτητα αξία κάποια τέλος πάντων επιτυχία που να αξίζει. Μένω στο τελευταίο γιατί μετά την πίκρα με την ανδρική ομάδα υπάρχει κάτι που μπορεί να αναπληρώσει την πίκρα  όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό αλλά και μόνη της είναι  πολύ μεγάλη η επιτυχία των κοριτσιών της Ασπίδας και δεν μπορεί να καλυφθεί με ένα αφιέρωμα.

Είναι αλήθεια πως το έχει παρακάνει η γυναικεία ομάδα της Ασπίδας . Πάντα σταθερή στα ραντεβού της με την Α2 δεν αφήνει ευκαιρία να πάει χαμένη. Μπορεί να μην έχει τις δυνάμεις να κρατηθεί στην κατηγορία με κύριο πρόβλημα το οικονομικό αλλά όποτε βρίσκει την ευκαιρία τσουπ στην Α2.
Ήταν μεγάλη η διαδρομή όλη την χρονιά και μόνο που έφτασαν στα μπαράζ ήταν επιτυχία. Έλα που οι αθεόφοβες δεν σταμάτησαν εκεί και κατάφεραν για μια ακόμη φορά την άνοδο βάζοντας σε μπελάδες τους ανθρώπους της Ασπίδας προκειμένου να βρούνε τα λεφτά . Ήταν στραβό το κλίμα ήρθε και η κρίση και έδεσε το γλυκό.
Τέλος πάντων σήμερα έχουμε αφιέρωμα στην μεγάλη προσπάθεια και επιτυχία της γυναικείας ομάδας της Ασπίδας η διοίκηση ας κόψει τον ......να βρει τα λεφτά  ...

Δεν ήθελα ένα κρύο απλό αφιέρωμα ήθελα κάτι παραπάνω να μάθω και βγει στη φόρα το συναίσθημα η ταλαιπωρία η κούραση η γεύση της επιτυχίας όπως την ένιωσαν τα ίδια τα κορίτσια .
Μπορεί να άργησε να γίνει αλλά άξιζε τον κόπο  και θα το καταλάβετε όταν διαβάσετε παρακάτω.
Πριν όμως μια μικρή αναφορά στον αρχιμάστορα τον προπονητή της ομάδας τον αγαπητό Νεδίμ ή Νεντίμ . Δεν του έφτανε το πρόβλημα του τραυματισμού του είχε και μένα να τον ζαλίζω για το αφιέρωμα.
Λοιπόν αυτός ο κύριος δούλεψε πολύ για μια ακόμη χρονιά με πολύ όρεξη έδωσε την ψυχή του και το αποτέλεσμα δικαιώνει την ταλαιπωρία του.
Τα τελευταία χρόνια προπονεί μόνο τα γυναικεία τμήματα της Ασπίδας και τα αποτελέσματα που καταφέρνουν τα διάφορα αγωνιστικά τμήματα του είναι η καλύτερη απόδειξη της δουλειάς του.
Σύμφωνα με τον ίδιο το να προπονείς κορίτσια είναι εντελώς διαφορετικό και έξω από τα συνηθισμένα.
"Θα πρέπει να προσέξεις τον τρόπο που θα μεταφέρεις τις εντολές όχι φωνές γιατί αν είναι μικρά κορίτσια μπορεί να στεναχωρηθούν σε αντίθεση με τα αγόρια που μπορούν να σηκώσουν και καμιά αγριοφωνάρα"
Φαίνεται ότι του αρέσουν τα δύσκολα γιατί δεν σκέφτηκε ποτέ να αναλάβει τμήμα με αγόρια .
Για την νέα χρονιά σύμφωνα με τον ίδιο θα είναι δύσκολα πέρα από τα συνήθη προβλήματα που έχει ομάδα όλα τα προηγούμενα χρόνια που έχουν να κάνουν με την στελέχωση της ομάδες από απουσίες αποχωρήσεις προετοιμασίες φόρτο μαθημάτων των παικτριών που δεν αφήνουν την ομάδα σε ησυχία .
Αλλά και η σημερινή οικονομική κρίση ήρθε σαν θηλιά να περιορίσει ακόμη περισσότερο τους στόχους της ομάδας. Να αναφέρω μόνο πως η ακαδημία της Ασπίδας έχει να παίρνει πολλά πολλά χρήματα από την επιχορήγηση της πολιτείας σαν κάλυψη εξόδων (μεταφορά-διανυκτερεύσεις κλπ).
Ελπίζω να βρεθεί η χρυσή τομή από τους ανθρώπους της Ασπίδας να λύσουν τα προβλήματα και επιτέλους οι γονείς και οι φίλοι της ομάδας να σταθούμε δίπλα τους.

Για το πως βίωσαν την προσπάθεια και τους αγώνες των μπαράζ ακολουθούν τα κείμενα των ίδιων των παικτριών της  Πλούμπη και της  Παπαευαγγέλου.
Για τις υπόλοιπες παίκτριες φρόντισε η αρχηγός Η.Φάκα να τις μαζέψει και να γράψουν από κοινού ένα editorial για τις εμπειρίες τους. Και μόνο που μαζεύτηκαν και κατάφεραν το αδιανόητο για Έλληνες αξίζουν ένα μπράβο.

ΑΘΗΝΑ ΠΛΟΥΜΠΗ

Τα μπαράζ ήταν κάτι το ξεχωριστό για όλες τις παίκτριες που συμμετείχαν. Τα περιμέναμε από πολύ νωρίς μέσα στη χρονιά και δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό για να εξασφαλίσουμε τη συ μετοχή μας εκεί. Περάσαμε 5 μέρες απίστευτες. Στο ξενοδοχείο, στο οποίο είχαμε κάνει κατάληψη, βρίσκαμε διάφορους τρόπους για να διώξουμε το άγχος. Στο πρόγραμμα υπήρχαν ταινίες, μπιρίμπα (εγώ δεν έχω ιδέα από μπιρίμπα, ποδόσφαιρο έβλεπα, αλλά μου έπαιρναν μονίμως την μια από τις συγκάτοικους για να κάνει ζευγάρι με τον coach!!) και φυσικά ατελείωτες συζητήσεις για τα παιχνίδια και όχι μόνο.. Τα εσώψυχα μας λέγαμε η μια στην άλλη και έτσι δεθήκαμε ακόμα περισσότερο. Πονούσα; Με παρηγορούσαν. Πονούσαν; Τις παρηγορούσα. Αγχωνόμασταν; Τρέχαμε σε άλλα δωμάτια κάποια θα πετούσε την «ατάκα της ημέρας» (από ατάκες άλλο τίποτα σ' αυτή την ομάδα!!) οπότε πάει το άγχος. Κάπως έτσι καταφέρναμε να πάμε στους αγώνες σχετικά ήρεμες και αυτό μας βοήθησε πολύ στο να πετύχουμε αυτό που θέλαμε. Ειδικά στα 2 πρώτα παιχνίδια παίξαμε πολύ καλά. Το πρώτο, που πάντα είναι περίεργο επειδή είναι το «πρώτο», ξέραμε ότι θα ήταν πολύ δυνατό. Μπήκαμε και τα δώσαμε όλα. Κάναμε λίγα λάθη και πήραμε μια πολύ σημαντική νίκη που εκτός από βαθμούς μας έδωσε και ψυχολογία. Το 2^ο παιχνίδι ήταν από τα επικίνδυνα. Αντίπαλος θεωρητικά αδύναμος, αλλά αν δεν μπεις σοβαρά στον αγώνα πολλές φορές σε τέτοια ματς έχεις πρόβλημα. Δε θέλαμε ούτε να το σκεφτόμαστε! Μπήκαμε πολύ δυνατά και σοβαρά και όλα πήραν τον δρόμο τους. Στο 3^ο παιχνίδι με την Κοζάνη δεν μας βγήκε τίποτα. Το προσπαθήσαμε. Μας κέρδισαν γιατί έπαιξαν καλύτερα. Εκείνη την ημέρα όμως, λόγω του αποτελέσματος του 2^ου αγώνα και των 2 νικών που είχαμε ήδη κάνει, εξασφαλίσαμε την άνοδο. Ακολούθησε ένας μικρο χαμός στο ξενοδοχείο, μπόλικο γλυκό μετά το δείπνο και αποφασίσαμε ότι θέλαμε ένα πράγμα. Να κερδίσουμε το τελευταίο παιχνίδι. Για τους εαυτούς μας. Το κάναμε. Μετά από ένα 1^ο ημίχρονο που δεν παίξαμε και πολύ μπάσκετ, σοβαρευτήκαμε και κερδίσαμε το παιχνίδι. Και κάπως έτσι ήρθε η ώρα να γυρίσουμε πίσω. Να ξεκουραστούμε γιατί πραγματικά το είχαμε ανάγκη μετά από μια τόσο μεγάλη σε διάρκεια χρονιά, να πάει ο coach στο σπίτι του να ξαναβρεί τον εαυτό του (μη τον ζηλεύεται, δεν είναι πάντα καλό να είσαι επί μια βδομάδα με 15 γυναίκες... ρωτήστε τον!)  και να μπορέσουν και οι άνθρωποι του ξενοδοχείου (τους οποίους υπέρ-ευχαριστούμε) να επιστρέψουν σε κανονικούς ρυθμούς δουλειάς, γιατί με μας εκεί 5 μέρες... ε τα είχαν ακούσει όλα!! Του χρόνου θα τρελάνουμε κι άλλους...

ΠΑΠΑΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΒΑΣΩ

Καταγράφω την συμμετοχή μου στα μπαράζ ανόδου στην Α2 ως μια σημαντική εμπειρία . Θεωρώ υποχρέωσή μου να ευχαριστήσω τον προπονητή μου που χάρη στη σωστή, μεθοδευμένη και άοκνη προσπάθειά του μας οδήγησε σε αυτήν την σημαντική επιτυχία. Στις συναθλήτριες μου εύχομαι όρεξη και δύναμη για την συνέχιση του αγώνα μας που τώρα ανοίγεται πιο δύσκολος και πιο απαιτητικός.


 Το παρακάτω κείμενο είναι συλλογική δουλειά των υπόλοιπων παικτριών .

Μπαράζ. Το γεγονός που περιμέναμε όλη τη χρονιά. Για να μιλήσω για την άνοδό μας στην Α2 και τους αγώνες μπαράζ που δώσαμε, δεν θα μπορούσα να παραλείψω όλα όσα συνέβησαν μέσα στην αγωνιστική χρονιά. Αρχικά, στο τοπικό πρωτάθλημα είχαμε να αντιμετωπίσουμε την ‘Ένωση Καβάλας, μία ομάδα που παρά το νεαρό της ηλικίας των παικτριών ήταν πολύ καλά δουλεμένη και στα μεταξύ μας παιχνίδια αποδείχτηκε δύσκολη αντίπαλος. Παρ’ όλα αυτά και στους δύο αγώνες παίξαμε δυνατά και με «καθαρό μυαλό» και τελικά πήραμε το θετικό αποτέλεσμα. Οι υπόλοιποι αγώνες του πρωταθλήματος ήταν σχετικά εύκολοι κι έτσι  καταφέρουμε να περάσουμε στα μπαράζ. Τότε άρχισαν τα ζόρια…

Από τη στιγμή που κατοχυρώσαμε τη συμμετοχή μας στους αγώνες ανόδου ξεκινήσαμε ένα είδος προετοιμασίας και εντατικών προπονήσεων, μία περίοδος στην οποία δυστυχώς είχαμε να αντιμετωπίσουμε αρκετά προβλήματα. Τις παλαιότερες χρονιές οι αγώνες για την άνοδο γινόντουσαν τη Μεγάλη Εβδομάδα και σε μέρες στις οποίες μπορούσαν να συμμετάσχουν όλες οι αθλήτριες. Φέτος προγραμματίστηκαν για τις 26 Ιουνίου, ημερομηνία η οποία μας δυσκόλευε στο να μπορέσουμε να είμαστε 100 % έτοιμες. Οι μαθήτριες της ομάδας δεν μπορούσαν να είναι τακτικές στις προπονήσεις των δύο τελευταίων μηνών λόγω των σχολικών εξετάσεων, όπως και οι φοιτήτριες λόγω της εξεταστικής. Το δυσκολότερο από όλα όμως ήταν ότι είχαμε ξεκινήσει προπονήσεις από μέσα Αυγούστου, είχε φτάσει Ιούνιος κι εμείς ακόμα ήμασταν μέσα στο γήπεδο. Αυτό μας έκανε να φτάσουμε όλες στα όριά μας τόσο από σωματική όσο και από ψυχική άποψη. Λιώναμε από τη ζέστη μέσα στο γήπεδο, αλλά έπρεπε να αντισταθούμε στο κάλεσμα της παραλίας, καθώς η ημερομηνία των μπαράζ ολοένα και πλησίαζε. Ευτυχώς, όμως, τον τελευταίο και πιο καθοριστικό μήνα, ο προπονητής με τις προπονήσεις που μας έκανε και την ηθική υποστήριξη που μας πρόσφερε κατάφερε να ελαχιστοποιήσει το κάθε πρόβλημα.

Έτσι, λοιπόν, η πολυπόθητη μέρα αναχώρησης για Θεσσαλονίκη και έναρξης των αγώνων είχε φτάσει…. «Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται» . Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας με καλή διάθεση, ενέργεια και πολύ κέφι. Πώς μπορώ να ξεχάσω τη δυνατή μουσική μέσα στο αυτοκίνητο και τις  χορευτικές φιγούρες στις πίσω θέσεις σε όλη τη διαδρομή. Ήμασταν ένα βήμα πριν από τα μπαράζ, το γεγονός που περιμέναμε όλη τη χρονιά κι η ανυπομονησία μας ήταν εμφανής. Βέβαια, ο προπονητής μας θέλοντας να έχουμε ένα ασφαλές και ήρεμο ταξίδι, παρά τις διαμαρτυρίες μας οδηγούσε με ταχύτητα χελώνας, παρατείνοντας λίγο ακόμη την ανυπομονησία μας να φτάσουμε Θεσσαλονίκη. Ευτυχώς να λέμε που δε μας γράψανε για παρεμπόδιση της κυκλοφορίας στην Εγνατία οδό!!!  Αισίως φτάσαμε στο ξενοδοχείο το οποίο βρισκόταν στον Άγιο Αθανάσιο Έδεσσας, 15 – 20 λεπτά μακριά από το γήπεδο της Σταυρούπολης και μπήκαμε πλέον σε ρυθμούς αποστολής. Χωριστήκαμε στα δωμάτια, τακτοποιηθήκαμε και κατεβήκαμε για φαγητό στο εστιατόριο όπου  ήταν και το μέρος συγκέντρωσης όλης της ομάδας. Εκεί γινόντουσαν όλα τα σχόλια των αγώνων, τα πειράγματα μεταξύ μας και οι ατάκες που θα μείνουν αξέχαστες. Αφού ξεκουραστήκαμε, ξεκινήσαμε για το γήπεδο. Οι μετακινήσεις μας γίνονταν με το λεωφορείο του ξενοδοχείου όπου με τη μουσική που έβαζε ο οδηγός κατάφερνε να μας «ανεβάζει» πριν από τον αγώνα.

Παράλληλα με τις υποχρεώσεις της αποστολής, η διασκέδαση δεν έλειπε. Είχαμε αρκετό ελεύθερο χρόνο στο ξενοδοχείο και φροντίζαμε να τον αξιοποιούμε για να περνάμε καλά, αφήνοντας προσωρινά στην άκρη το άγχος των αγώνων. Συγκεντρωνόμασταν όλες μαζί και ο προπονητής είτε σε κάποιο δωμάτιο είτε στη ρεσεψιόν και συζητούσαμε, γελούσαμε, παίζαμε επιτραπέζια και χαρτιά, βλέπαμε dvd, τηλεόραση, ακούγαμε μουσική και μπαίναμε facebook από όπου ενημερώναμε τους φίλους μας και φίλαθλους της ομάδας για τα αποτελέσματα των αγώνων. Αξέχαστο θα μας μείνει το πλούσιο μενού που απολαμβάναμε καθημερινά στο ξενοδοχείο κατόπιν εντολής του προπονητή μας: μακαρόνια, κοτόπουλο, μακαρόνια, κοτόπουλο… α ναι σωστά!! ΚΑΙ μακαρόνια!! (παίζει να κάναμε κάνα μήνα να ξαναγγίξουμε μακαρόνια και κοτόπουλο!!!)

Όσον αφορά τους αγώνες μπαράζ, το κακό είναι ότι δεν μπορείς να έχεις μία ολοκληρωμένη εικόνα για τον αντίπαλο, παρά μόνο κάποιες ελάχιστες πληροφορίες είτε από τα αποτελέσματα των αγώνων που έχουν φέρει μέχρι τώρα είτε ότι έχουμε ακούσει από γνωστούς. Έτσι κι εμείς μπήκαμε στον πρώτο αγώνα με τον Πιερικό Κατερίνης ανεπηρέαστες από οποιαδήποτε φήμη και με την μεγάλη θέληση μας για νίκη. Μπορώ να πω ότι ήταν ο καλύτερος και από τους τέσσερις που δώσαμε, απέναντι σε μία ομάδα που τελικά ήταν αρκετά δύσκολη. Παίξαμε συγκεντρωμένες σε όλη τη διάρκεια, περιορίζοντας τα λάθη στο ελάχιστο κι εμψυχώνοντας συνεχώς η μία την άλλη, παίξαμε σαν ομάδα… και τελικά κερδίσαμε. Η επιστροφή στο ξενοδοχείο συνοδευόταν από χαρές και πανηγυρισμούς, που δεν κράτησαν όμως για πολύ γιατί ο προπονητής προσπαθούσε να κρατήσει χαμηλούς τόνους υπενθυμίζοντάς μας ότι είμαστε ακόμα στην αρχή. Για το λόγο αυτό και το βράδυ πήρε «δρακόντεια μέτρα»… Για κακή μας τύχη, ζήτησε να αφήσουμε  τα κινητά τηλέφωνα και τα laptop στο δωμάτιό του και φρόντισε να πέσουμε για ύπνο νωρίς, κανόνες τους οποίους κράτησε μέχρι το τέλος.

Την Κυριακή είχαμε ρεπό άλλα ο coach δεν μας άφησε να επαναπαυτούμε ούτε λεπτό, τηρούσε το πρόγραμμα κατά γράμμα. Σηκωθήκαμε  νωρίς το πρωί και αρχίσαμε να μαζευόμαστε στην τραπεζαρία για το πρωινό όπου μας ανακοίνωσε και μία έκπληξη… Είχε κανονίσει προπόνηση και όχι μόνο για εκείνη την ημέρα, άλλα και για τις επόμενες. Οι αντιδράσεις ήταν έντονες αλλά τελικά αποδείχτηκε σωστή απόφαση γιατί η προπόνηση μας βοηθούσε τόσο στο να ξεμουδιάσουμε από την απραξία του ξενοδοχείου αλλά και να δείχνουμε την τακτική που θα ακολουθήσουμε στους μετέπειτα αγώνες. Το απόγευμα πήγαμε στο γήπεδο για να παρακολουθήσουμε τους αγώνες και να «κατασκοπεύσουμε» τους επόμενους αντιπάλους.

Την Δευτέρα αντιμετωπίσαμε την Ιερισσό σε έναν αγώνα τον οποίο κερδίσαμε άνετα. Όμως από εδώ και πέρα ξεκινούσαν τα δύσκολα γιατί ξέραμε ότι έχουμε να παίξουμε με δύο πολύ αξιόλογες ομάδες και για να σιγουρέψουμε την άνοδό μας θα έπρεπε να κάνουμε τουλάχιστον άλλη μία νίκη.

Την Τρίτη μπήκαμε στον αγώνα με τον Λασσάνη Κοζάνης έχοντας λίγο παραπάνω άγχος από ότι στα προηγούμενα παιχνίδια, Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μείνουμε από νωρίς πίσω στο σκόρ και παρ’ όλη την προσπάθεια που καταβάλαμε στη συνέχεια δεν μπορέσαμε να μικρύνουμε τη διαφορά που κράτησε μέχρι το τέλος. Φεύγοντας από τα αποδυτήρια η απογοήτευση ήταν μεγάλη γι’ αυτό και οι περισσότερες συμπαίχτριες αποφάσισαν να επιστρέψουν στο ξενοδοχείο και να μην παρακολουθήσουν τον επόμενο αγώνα. Έτσι λοιπόν μείναμε στο γήπεδο πέντε άτομα για να δούμε έναν αγώνα ο οποίος ήταν καθοριστικής σημασίας και για την δική μας ομάδα. Η Ολύμπια Λάρισσας κέρδισε τον Πιερικό Κατερίνης εξασφαλίζοντας την άνοδο τόσο για την δική της ομάδα όσο και για τη δική μας. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη, φωνάζαμε και αγκαλιαζόμασταν στις κερκίδες χωρίς να μπορούμε να πιστέψουμε αυτό που μόλις είχε γίνει, θέλαμε να φτάσουμε γρήγορα στο ξενοδοχείο και να μοιραστούμε τα νέα με τις υπόλοιπες. Όσο ήμασταν καθοδόν σχεδιάζαμε για το πώς θα το παρουσιάσουμε, τελικά καταλήξαμε στο να προσποιηθούμε ότι ήμαστε πολύ στεναχωρημένες γιατί έχασε η Λάρισσα και την επόμενη μέρα θα πρέπει να κερδίσουμε οπωσδήποτε…Για κακή μας τύχη προτού καταφέρουμε να μαζευτούμε  τα νέα είχαν ήδη διαρρεύσει και όλες ήξεραν τι έγινε. Οι πανηγυρισμοί δεν θα μπορούσαν να είναι αντίστοιχοι με αυτούς που θα κάναμε αν η άνοδος κατοχυρωνόταν με τη λήξη ενός παιχνιδιού άλλα και πάλι τα χαμόγελα και ο ενθουσιασμός δεν έλειψαν από εκείνο το βράδυ, εξάλλου είχαμε να δώσουμε άλλον έναν αγώνα.

Τελευταία μέρα αγώνων και όλες ήμασταν ανακουφισμένες και πιο ήρεμες από ότι τις προηγούμενες πράγμα που τελικά δεν αποδείχτηκε και πολύ καλό. Στο ξεκίνημα του αγώνα η Λάρισσα κατάφερε να πάρει μεγάλο προβάδισμα το οποίο κράτησε μέχρι και το ημίχρονο. Στην ανάπαυλα ο προπονητής με τον έφορο κατάφεραν να μας συνετίσουν και να κάνουμε μία μεγάλη ανατροπή που μας χάρισε τη νίκη.

Θέλω να ευχαριστήσω τον προπονητή που μας «ανέχτηκε» μία ολόκληρη χρονιά και με τη σωστή καθοδήγηση μας έδωσε τη δυνατότητα να βρεθούμε σε μεγαλύτερη κατηγορία, τον έφορο της ομάδας που βρέθηκε κοντά μας σε όλους τους αγώνες και φυσικά τις συμπαίχτριές μου που έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό.

Οι αγώνες είχαν τελειώσει κι εμείς είχαμε στην τσέπη μας το εισιτήριο για την Α2. Η αλήθεια είναι πως τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα, από τη μία η χαρά και ο ενθουσιασμός για την άνοδο και από την άλλη ο προβληματισμός για τις απαιτήσεις αυτής τις κατηγορίες σε όλους τους τομείς. Προς το παρόν όμως αυτές τις ανησυχίες τις βάλαμε στην άκρη γιατί για την ομάδα μας το καλοκαίρι και οι διακοπές τώρα ξεκινούσαν…..Νέα και εξελίξεις μετά τις 03 Οκτωβρίου.. Εύχομαι φέτος να έχουμε την συμπαράσταση όλων των πολιτών της Ξάνθης για να καταφέρουμε να έχουμε μία καλή χρονιά.

xanthibasket   Να ευχαριστήσω τα κορίτσια και τον προπονητή τους για τον κόπο που έκαναν και η υπόσχεση που δίνω είναι πως θα είμαι δίπλα τους όσο μπορώ .